تمام مزرعه از خوشه های گندم پُر
و هیچ دست تمنّا
دریغ سنبله ها را درو نخواهد کرد
دروگران همه پیش از درو
- درو شده اند...
حمید مصدق
كامل شعر
تصوير از اينستاگرام hodab315
* نوشته بودم:
کسی را بگویید
داس بیاورد
دانه های اندوه در دلم
بارور شدند
کسی را بگویید
برداشت کند این محصول را…
مزرعۀ سینه ام را باید آتش بزنم
باید محصول تازه ای بکارم...
با سروهای سبز جوان در شهر
از روز پیش وعده دیدار داشتم
دیوانگی ست
نیست ؟
اینک تو نیستی که ببینی
با هر جوانه خنجر فریادی ست
*عنوان شعریست از مهدی سهیلی
من
تو را خواهم برد
به سر رود خروشان حیات
آب این رود به سرچشمه نمیگردد باز
بهتر آنست که غفلت نکنیم از آغاز...
من صدا می زنم :
باز کن پنجره را،باز آمده ام
من پس از رفتن ها،رفتن ها؛
با چه شور و چه شتاب
در دلم شوق تو ، اکنون به نیاز آمده ام
داستان ها دارم،
از دیاران که سفر کردم و رفتم بی تو،
از دیاران که گذر کردم و رفتم بی تو ،
بی تو می رفتم ، می رفتم ، تنها ، تنها
و صبوریِّ مرا
کوه تحسین می کرد
من اگر سوی تو بر می گردم
دست من خالی نیست
کاروان های محبت با خویش
ارمغان آوردم
من به هنگام شکوفایی گل ها در دشت
باز بر خواهم گشت
تو به من می خندی
من صدا می زنم :
آی!
باز کن پنجره را!
پنجره را می بندی ...
اشعار کامل درادامه مطلب...
«حمید مصدق»
صحبت از پژمردن یک برگ نیست
فرض کن مرگ قناری در قفس هم مرگ نیست
فرض کن یک شاخه گل هم در جهان هرگز نرُست
فرض کن جنگل بیابان بود از روز نخست
در کویری سوت و کور
در میان مردمی با این مصیبت ها صبور
صحبت از مرگ محبت، مرگ عشق
گفتگو از مرگ ”انسانیت“ است!
* انتخاب شعر و تصویر، هر دو از ایشان است، اما انقدر خوب و تأمل برانگیز بود که حیفم آمد اینجا نیاورم...
* عنوان از شعر حمید مصدق:
دشتها، آلوده ست
در لجنزار گل لاله نخواهد روئید
در هوای عفن آواز پرستو به چه كارت آید؟
فكر نان باید كرد و هوایی كه در آن نفسی تازه كنیم
گل گندم خوب است... گل خوبی، زیباست
ای دریغا كه همه مزرعۀ دلها را، علف هرزۀ كین پوشانده ست
هیچكس فكر نكرد كه در آبادی ویران شده دیگر نان نیست
و همه مردم شهر بانگ برداشته اند كه چرا سیمان نیست؟
و كسی فكر نكرد كه چرا ایمان نیست؟
و زمانی شده است كه به غیر از انسان هیچ چیز ارزان نیست
سینه ام آینه ایست،
با غباری از غم.
تو به لبخندی از این اینه بزدای غبار.
آشیان تهی دست مرا ،
مرغ دستان تو پر می سازند.
آه مگذار، که دستان من آن
اعتمادی که به دستان تو دارد به فراموشیها بسپارد.
................
حمید مصدق
پ ن: به نظرمن حالتی که دست ها به سمت خورشیده تمنایی داره که به مگذار شعرش می اومد
گل به گل، سنگ به سنگ این دشت،
یادگاران تو اند.
رفته ای اینک و هر سبزه و سنگ،
در تمام در و دشت،
سوگواران تو اند.
در دلم آرزوی آمدنت می میرد
رفته ای اینک، اما آیا
باز برمی گردی؟
چه تمنای محالی دارم
خنده ام می گیرد!
* برای نه بهمن، تولد حميد مصدق، شاعری كه دوستش دارم.
این شعرش را هم خیلی دوست دارم که کاملش را میتوانید از اینجا بگیرید.
ضمنا این عکس رو هم بدم نمیومد بیارم.
+ اين عكس هم الان ديدم و به نظرم خيلی خوب بود و حس رفتن رو هم منتقل ميكرد.
کودک چشم من از قصه ی تو می خوابد
قصه ی نغز تو از غصه تهی ست
باز هم قصه
بگو
تا به آرامش دل
سر به دامان تو بگذارم و در خواب روم
گل به گل ، سنگ
به سنگ این دشت
یادگاران تو اند
رفته ای اینک و هر سبزه و سنگ
در تمام
در و دشت
سوکواران تو اند
در دلم آرزوی آمدنت می میرد
رفته ای اینک ،
اما ایا
باز برمی گردی ؟
وای، باران، باران...
شیشۀ پنجره را باران شست...
از دل من اما،
چه کسی نقشِ تو را، خواهد شست؟
پ.ن: عاشق این شعرِ مصدق هستم، پیشنهاد میکنم یک بار حوصله کنید و کاملش را بخوانید، نخواستید حداقل این آیتم را کامل ببینید ;)
خواب رؤیای فراموشی هاست
خواب را دریابم
که در آن دولت خاموشی هاست...
گل خورشید وا می شد
شعاع مهر از خاور
نوید صبحدم می داد
شب ِ تیره سفر می کرد
جهان از خواب برمی خاست
و خورشید جهان افروز
شکوهش می شکست آنگه
ــ خموشی ِ شبانگاه ِ دژم رفتار
و می آراست
عروس صبح را زیبا
و می پیراست
جهان را از سیاهی های زشت ِ اهرمن رخسار
زمین را بوسه زد لب های مهر آسمان آرا
و برق شادمانی ها
به هر بوم و بری رخشید
جهان آن روز می خندید
میان ِ شعله های روشن خورشید
پیام فتح را با خود از آن ناورد
نسیم صبح می آورد
(حمید مصدق)
