پـــریشانم، پــریشان روزگارم
منم سرگشته و حیــرانت ای دوست
کنم یکباره جان قربانت ای دوست
تنی نــاسـاز شـوق وصـل کـوی ت
دهم سر بر سـر پیمانت ای دوست
دلـی دارم در آتــش خـــانه کــــرده
میـــان شعـــله هـــا، کـاشانه کـرده
دلـی دارم که از شــــوق وصـــال ات
وجـــودم را ز غـــم، ویـــــرانه کــرده
مـن آن آواره ی بشـکسـته حــالـم
ز هجـــران ات بــُـتــا، رو بـــــر زوالـم
منــم آن مـــرغ ســـرگــردان و تنهـا
پریشــان گشته شد یکبـــاره حـالم
سـحـر ســـر بـــر سـرسجاده کردم
دعــــایی بهــــر آن دلداده کـــــردم
ز حسرت ساغر چشمانم ای دوست
لبـــانت یکســـره از بــــاده کــــردم
دلا تــا کـی اسیـــر یـــاد یــــــاری؟
ز هجــــر یــــار تـــا کــی داغــداری؟
بگـو تـــا کــی ز شــوق روی لیـــلی
چـو مجنـــونِ پـــریشــان روزگـاری؟!
پـــریشـــانم، پــریشـــان روزگــــــارم
مــن آن ســرگشته ی هجــر نگــارم
کنــــون عمـــریست بـا امّید وصـلت
درون سینـــه آســـــایــش نــــدارم
ز هجر ت روز و شب فــریــاد دارم
ز بیدادت دلـــی نــاشــــــاد دارم
درون کوهــســـار سیـنـه ی خــــود
هـــزاران کشـــته چـون فـرهاد دارم
چــرا ای نــــازنیــنم بـــی وفـــایی؟!
دمـــادم بــــا دل مـــن در جفــایـی؟!
چرا آشـفــته کــــردی روزگــــــارم؟!
عـــزیــزم دارد این دل هـــم خدایی