دل مثل بستني قيفي است!

دست در دست باد روزگار...
شانه به شانه‌ي خورشيد عشق تو...

من ساحل خاطره‌ها را قدم مي‌زنم...
و در موج موج دلتنگي...
برايت اشك مي‌ريزم!

مي‌داني...
دل مثل بستني قيفي است!
يك قيف! پر از خاطره!
هر خاطره يك طعم!
هر خاطره يك رنگ!

مشغول ليسيدن خاطره‌هاي
خوش طعم و خوش رنگ كه مي‌شوي...

خاطره‌هاي ديگر آب مي‌شوند!

بي‌خيال باش!
بستني‌ات را تا ته بخور.


معصومه شكيبايي لنگرودي
^{مأخذ: سايت شعر نو}

اندر او گاوی‌ست تنها خوش دهان

یک جزیره سبز هست اندر جهان

اندر او گاوی‌ست تنها خوش دهان

جمله صحرا را چرد او تا به شب

تا شود زفت و عظیم و منتجب

شب ز اندیشه که فردا چه خورم

گردد او چون تار مو لاغر ز غم

مولوی

ادامه نوشته

ما نام خود ز صفحه دل‌ها سترده‌ايم

ما نام خود زصفحه دل‌ها سترده‌ايم
از دفتر جهان ورق باد برده‌ايم

چون سرو تازه روي در اين بوستان
در راه سرد و گرم جهان پا فشرده‌ايم

نزديك‌تر ز پرده چشم است از نگاه
راهي كه ما به كعبه مقصود برده‌ايم

از صبح پرده سوز خدايا نگاه دار
اين رازها كه ما به دل شب سپرده‌ايم

هر نقش نيك و بد كه در آئينه ديده‌ايم
صائب ز لوح خاطر روشن سترده‌ايم

مأخذ تصوير: سايت moghimnejad

هركجا وقت خوش افتاد

اين چه حرفي است كه در عالم بالاست بهشت
هركجا وقت خوش افتاد، همانجاست بهشت

از درون سيه توست جهان چون دوزخ
دل اگر تيره نباشد، همه دنياست بهشت

عمز زاهد همه طي شد به تمناي بهشت
او ندانست كه در ترك تمناست بهشت

چه کنم با دو کماندار

داد چشمان تو در کشتن من دست به هم
فتنه برخاست چو بنشست دو بد مست به هم...

وصال شيرازى

ادامه نوشته

بیدلان

ز بیدلان که ندارند بی تو صبر و قرار

روا مدار جدایی که خود تو را دارند


خواجوی کرمانی

منبع تصویر

تن يك دشت چو دَف مي‌لرزد

شير،  بي واهمه از خيمه به راه افتاده

ناگهان لرزه بر اندام سپاه افتاده

كيست اين مرد كه مي‌تازد و طَف مي‌لرزد

زير سُم‌ها، تن يك دشت چو دَف مي‌لرزد

ابراهیم قبله آرباطان

ادامه نوشته

دل ما

از دل خونگرم ما پیکان کشیدن مشکل است

چون توان کردن دو یکدل را ز یکدیگر جدا؟

                                                                                                                            صائب تبریزی

چشم خوبان

کس زبان چشم خوبان را نمی‌داند چو ما

روزگاری این غزالان را شبانی کرده‌ایم

 

                                                                                                          صائب تبریزی

بگذر از ناز

دلربايانه دگر بر سر ناز آمده‌اي

از دل من چه به جا مانده كه باز آمده‌اي

در بغل شيشه و در دست قدح، در بر چنگ

چشم بد دور كه بسيار بساز آمده‌اي

بگذر از ناز و برون آي زپيراهن شرم

كه عجب تنگ در آغوش نياز آمده‌اي

مي بده مي بستان دست بزن پاي بكوب

به خرابات نه از بهر نماز آمده‌اي

آن‌قدر باش كه من از سر جان برخيزم

چون به غمخانه‌ام اي بنده نواز آمده‌اي

چون نفس سوختگان مي‌رسي اي باد صبا

مي‌توان يافت كزان زلف دراز آمده‌اي

چون نگردد دل "صائب" ز تماشاي تو آب؟

كه به رخساره‌ي آيينه گداز آمده‌اي

                                                                                                         صائب تبریزی