شوریدگان هوایت را دریاب!
پرندگان شوریده در نفست ره گم می کنند
شوریدگان هوایت را دریاب!
نگاه کن
دو پرنده روحم را می برند
و جهان در عبور پرندگان
شکل تو را می گیرد...
+ نوشته شده در چهارشنبه پنجم اسفند ۱۳۹۴ ساعت 1:58 توسط لیلا
|
کی بر این کلبه طوفان زده سر خواهی زد؟
چون سیب رسیده ای
رها شده در رویا
با رود می روم
کاش
شاخه ای که از آب می گیرم
دست تو باشد!
+ نوشته شده در شنبه بیست و چهارم بهمن ۱۳۹۴ ساعت 0:56 توسط لیلا
|
به رحمت خدا پیوست
پاییز
جنون ادواری سال است
پیرهنش را ریز ریز می کند
در ملافه ای به سفیدی برف
خواب می رود
با انگشتانی
که از لبه تخت بیرون است
«شمس لنگرودی»
*عنوان قسمتی از یک قسمت شعر سید حسن حسینی
* عکس را در جاده چالوس گرفته ام
+ نوشته شده در سه شنبه بیست و نهم بهمن ۱۳۹۲ ساعت 8:56 توسط فخری سادات
|
جز روزگار من؛ همه چیز را سفید كرده برف
بر كشتزار دلم
چه برف سنگینی نشسته
و كسی ندانست
اندوه؛ از كی باریدن گرفت؟!
دلنوشته ها
(نجوا رستگار)
عنوان از شمس لنگرودی
(نجوا رستگار)
عنوان از شمس لنگرودی
+ نوشته شده در سه شنبه پانزدهم بهمن ۱۳۹۲ ساعت 16:57 توسط نجوا
|
اقرأ به اسم عشق که من سخت سردم است!
برنمی گردند شعرها
به خانه نمی روند
تا برگردی
و دست تکان دهی.
روبان های سفید را در کف شعرها ببین که چگونه در
باران می لرزند
روبان های سفید، پیچیده بر گل سرخ های بی تاب را
ببین!
بر نمی گردند شعرها
پراکنده نمی شوند
به انتظار تو در باران ایستاده اند
و به لبخندی، به تکان دستی، دل خوشند.
"شمس لنگرودی"
پ.ن:
عنوان پست: مصرعی از رضا علی اکبری
" اقرأ به اسم عشق که من سخت سردم است / ای بر لبت حرارت پیغمبری! بخوان" رضا علی اکبری
+ نوشته شده در سه شنبه بیست و ششم آذر ۱۳۹۲ ساعت 12:14 توسط هولدن
|
شيره ی حيات...
من فکر میکنم
که پشت همهی تاریکیها
شفافیّت شیری رنگ حیات است
این راز را
از حفرهی ماه
و روزنههای ستارگان دریافتهام.
شمس لنگرودی
+ نوشته شده در دوشنبه ششم خرداد ۱۳۹۲ ساعت 19:45 توسط کاتب
|
سياه و سفيد...
جز روزگار ِمن
همه چیز را سفید کرده برف...
همه چیز را سفید کرده برف...
شمس لنگرودی
+ نوشته شده در جمعه هجدهم اسفند ۱۳۹۱ ساعت 20:52 توسط کاتب
|
چه بى رحمانه مى چينى...
از
تو جدا شدم
چون
سيبى از درخت
درد
كنده شدن با من است
اندوه
پاره پاره شدن...
شمس لنگرودی
از مجموعه "لب خوانى هاى قزل آلاى من"
+ نوشته شده در شنبه سی ام دی ۱۳۹۱ ساعت 9:0 توسط نجوا
|
آنچه می ماند از زندگی...
برای آنچه که دوستش داری
از جان باید بگذری ؛
بعد
می ماند زندگی
و آنچه که دوستش داشتی . . .
"شمس لنگرودی"
+ نوشته شده در سه شنبه چهاردهم آذر ۱۳۹۱ ساعت 21:4 توسط هولدن
|
خوشه انگور سیاهم را سپردم به خمره... دارد شراب نابی میشود...
دلتنگی
خوشه انگور سیاه است
لگدکوبش کن
لگدکوبش کن
بگذار ساعتی
سربسته بماند
مستت میکند اندوه
+ نوشته شده در دوشنبه دهم مهر ۱۳۹۱ ساعت 21:35 توسط نجوا
|
بخشش
چرا همگان را نبخشم
چرا از خاطرم نبرم زخم ها را
من که فراموش خواهم کرد
نشانیِ خانه ام
چهرهی کودکم
و تلفظِ نامم را از دهانت
و شعله که بر باد خواهد رفت
+ نوشته شده در جمعه سی و یکم شهریور ۱۳۹۱ ساعت 17:28 توسط دختر تنها
|
سايه رنجی پايان يافته!
زخمی كهنه ام!
سايه رنجی پايان يافته!
دوستت دارم
و به لمس سرانگشتانت بر سايه اين زخم
دلخوشم...
+ نوشته شده در سه شنبه بیست و سوم اسفند ۱۳۹۰ ساعت 23:50 توسط گالیا
|
میشود نوشت مگر.... وقتی ...؟!
بنویس
بنویس و هراس مدار
از آن که غلط میافتد.
بنویس و
پاک کن
همچون خدا که هزاران سال است
مینویسد و پاک میکند
و ما هنوز زندهایم
در انتظار پاک شدن
و بر خود میلرزیم
+ نوشته شده در چهارشنبه بیست و پنجم آبان ۱۳۹۰ ساعت 8:47 توسط م.ب
|
تو مثل منی برف...
به شادی مردم اعتماد مکن برف
تا میباری نعمتی
چون بنشینی به لعنتشان دچاری.
چیزی در سکوت مینویسی
همهمان را گرفتار حکمت خود میکنی
ما که سفیدخوانیهای تو را خوب میشناسیم.
تو چقدر سادهئی که بر همه یکسان میباری
تو چقدر سادهئی که سرنوشت بهار را روی درختها
مینویسی
که شتکها هم میخوانند.
آخر ببین چه جهان بدی شد
آفتاب را
داور تو قرار دادهاند
و تو با پائی لرزان به زمین مینشینی
پیداست که میشکنی برف.
تا قَدرت را بدانند
با سنگریزه و خرده شیشه فرود آ
فکر میکنم سرنوشت مرا جائی دیدهئی برف.
آب شو
آب شو! موسیقی منجمد!
و بیا و ببین
رنج را تو کشیدی
به نام بهار
تمام میشود.
*بصورت کامل در ادامه مطلب
+ نوشته شده در سه شنبه هفدهم آبان ۱۳۹۰ ساعت 9:14 توسط م.ب
|
