پُکی عمیق به سیگار میزنم، هرچند
تو نیستی که ببینی چه میکشم، مریم..
شاعر: امیرپیمان رمضانی
ـــــــــــــــــــــــــــــ
*سلام..
*در ادامهی مطلب، کامل غزل را ـ در دل داستانی که مصطفی مستور تعریف کرده ـ حتماً بخوانید؛ حتی اگر داستان کوتاه «وَ ما أدراکَ ما مَرْیَم» را مثل من، تابهحال، دهبار خوانده باشید..
باز دیروز
شهرِ
دوازده میلیون و هفتصد و نود و شش هزار و پانصد و چهل و سه
نفری تهران
خالی بود
بس که در سفری…
حرف
كه میزنی
من
از هراس طوفان
زل
میزنم به میز
به
زیرسیگاری
به
خودكار
.
تا
باد مرا نبرد به آسمان.
.
لبخند
كه میزنی
من
ـ
عین هالوها ـ
زل
میزنم به دستهات
به
ساعت مچی طلاییات
به
آستین پیراهن ات
تا
فرو نروم در زمین.
دیشب
مادرم گفت:
تو از دیروز فرورفتهای
در
كلمهای انگار
در
عین
در
شین
در
قاف
در
نقطهها!
همه ی این هزار حرف نگفته
این هزار شعر نسروده٬
همه ی این هزار قاصدکِ سپید
ـ قاصدان هزار «دوستت دارم»ِ نگفته ـ
که با تفرق ابدی
تنها یک فوت فاصله دارند٬
نثار تویی که به فروتنی «نیستی»
در تک تک سلول های روح من
لانه کرده ای...
وقتی که دل دستهایم
تنگ میشود برای انگشتان کوچکت
آنها را میگذارم برابر خورشید
تا با ترکیبی از کسوف و گرما
دوری ات را معنا کنم!
از لذتِ گفتنش، امتناع كنم!
