زندگی می گفت
از هر چیز
مقداری به جا می ماند!
دانه های قهوه در شیشه،
چند سیگار در پاکت،
و کمی درد در آدمی ...
"تورگوت اویار"
پ.ن: عنوان پست از سعدی شیرازی
فریاد من از دست غمت عیب نباشد / کاین درد نپندارم از آن من تنهاست
یلدای آدم ها
همیشه اول دی نیست
هر کس شبی بی یار بنشیند شبش یلداست
"مهدی فرجی"
برنمی گردند شعرها
به خانه نمی روند
تا برگردی
و دست تکان دهی.
روبان های سفید را در کف شعرها ببین که چگونه در
باران می لرزند
روبان های سفید، پیچیده بر گل سرخ های بی تاب را
ببین!
بر نمی گردند شعرها
پراکنده نمی شوند
به انتظار تو در باران ایستاده اند
و به لبخندی، به تکان دستی، دل خوشند.
"شمس لنگرودی"
خودم را رو به روی ِ آینه می نشانم
موهاش را شانه
می کنم
پلک ها و
صورتش را ماساژ می دهم که خنده رو شود
می زنم روی
دوشش
می گویم
یک امروز را
آدم باش / شاد باش
و بیرون که می
رود
در را
پشت ِ سرش قفل
می کنم
و به او فکر
می کنم
"علیرضا روشن"
به لیوان شکسته فکر میکنی
از آدمها
به کسی که از دست دادهای
به کسی که به دست نیاوردهای
همیشه
چیزی که نیست
بهتر است
"علیرضا روشن"
عنوان پست، مصرعی از حافظ شیرازی
خدای من!
تو چقدر به من نزدیکی با این همه فاصله ای که من از تو گرفته ام.
تو که اینقدر دلسوز منی!
+قسمت هایی از دعای عرفه امام حسین (ع) به قلم دکتر علی شریعتی
گاهی میخندم و گاهی گریه میکنم.
گریه امّا،
بیشتر اتفاق میافتد.
به هر حال آدم یکی از لباسهایش را، بیشتر دوست دارد...!
" الهام اسلامی"
گوشوارهای را میمانم عاریه
دلنگ دلنگ
آویزانِ دنیا
آویزانِ حضوری بی دغدغه
آویزانِ سایهای بی اسم
آویزانِ بودنی با نامِ مستعارِ زندگی
به زانو درآمدهای تنها
بی لنگه
عاریه ...
"نیکی فیروزکوهی”
پ.ن: عکس: نقاشی دختری با گوشواره مروارید از آثار برجستهٔ نقاش هلندی یوهانش ورمر
پیشنهاد می کنم کتاب با عنوان دختری با گوشواره مروارید نوشتهٔ تریسی شوالیه را بخوانید.
هیچ اتفاقی قرار نیست بیـفتد.
اما،
آدمی اســت دیگر،
همیشه
منتـــظر میمـاند!
"اورهان ولی"
گفتی:
دوسـتت دارم و من،
بهِ خیابان رفـتم.
فضـــای اتاق،
بـرای پـــرواز
کافی نبود!
"گروس عبدالملکیان"
تکلیف
اتاق تاریک را
کلید برق، روشن
میکند
و تکلیف سیگار زر
را
کبریت بیخطر !
تکلیف دهلیزهای
درون را
نه کلید برق
نه کبریت بیخطر ،
تنها اندکی خدا
میبایست
خدایی که سخت
نایاب است .
"سیدحسن حسینی"
گنجشک نشدم
که برایم دانه بریزی
و حتی بند کفشی
که دست هایت پروانه ام کنند.
من
به غبار روی میز
که نوازشگرانه
با تکان دستت محو می شود
حسادت میکنم!
"علی شفاعت پناهی"
رودی نیست که به دریا بریزد!
دلتنگی
ماهی کوچکی ست
که برکه اش را
از چهار طرف
سنگچین کرده باشند...
"علی شفاعت پناهی"
دوستات دارم
و همین غمگینترم میکند...
وقتی که نمیتوانم چهارفصل جهان را
بر شانههای تو آواز بخوانم
وقتی که بادی
برگهایات را از من میگیرد...
درخت بالابلند من!
باور کن این همه خواستن غمگین است
برای پرندهای که از کوچی به کوچ دیگر پرواز میکند...
"مریم ملکدار"
گاهی دلم
میخواهد بگذارم بروم بی هرچه آشنا
گوشه
ی دوری گمنام
حوالی
جایی بی اسم
گاهی
واقعا خیال میکنم روی دست خداوند مانده ام
خسته
اش کرده ام.
"سید علی صالحی"
به کدام جانب ِ جهان بگریزم ...
هیچ کس
با هیچ کس
سخن نمی گوید . . .
که خاموشی
به هزار زبان
در سخن است !
"احمد شاملو"
جنگل
ردپاى باران است
ویرانه
ردپاى
طوفان
من ردپاى توام
همیشه پشت در خانهات
تمام میشوم
"علیرضا راهب"
می خواهم
گوش باد را بگیرم
كه این همه دور موهایت نپیچد
وبا زندگی ام بازی نكند.
تو هم كاری بكن
مثلا دكمه پیراهنت را ببند
مثلا دامنت را جمع كن
و فكر كن پیاده رو خیس است...
"غلامرضا بروسان"
پ.ن: عنوان مصرعی از سعدی.
پ.ن: عنوان پست مصرعی از حامد عسکری!
همه
لرزش دست و دلم از آن بود
که عشق
پناهی گردد
پروازی نه
گریزگاهی گردد
آی عشق! آی عشق!
چهره آبی ات پیدا نیست
من هيچكس
را آنسوي ديوارها نداشته باشم شايد
اما
در اين غروب كسالتبار
هيچچيز به اندازهي تلفني از زندان
خوشحالم نميكند
و مردي كه اعتراف كند
گاهي
به جاي آزادي
به من ميانديشد .
"رویا شاه حسین زاده"
تو
ماهی و من ماهی این برکه ی کاشی...
اندوه بزرگی ست
زمانی که نباشی!
آه از نفس پاک تو و
صبح نشابور
از چشم تو و حجره ی
فیروزه تراشی...
پلکی بزن ای مخزن
اسرار که هر بار
فیروزه و یاقوت به
آفاق بپاشی!
ای باد سبک سار! مرا
بگذر و بگذار!
هشدار! که آرامش ما
را نخراشی...
هرگز به تو دستم
نرسد ماه بلندم!
اندوه بزرگی ست چه
باشی... چه نباشی...
کـافـی سـت حـرفِ تـو بـاشـد
هـیـچ واژه ای
روی پـایـش بـنـد نـمـی شـود
راهـش را مـی گـیـردُُ
تـا دوردست ِ عـطـر تـو
پـروانـه مـی شـود! . . .
"پـرویـز صـادقـی
"
یاد تو
پوستینی است که بین من و زمستان
فاصله میاندازد
نام تو
شعله نه
تکه ای از تابستان است
که گوشه ی دلم میسوزد
و سوی چشمانم است
وقتی برای یافتنت - کورمال کورمال -
دنیا را لمس میکنم
یک آن آفتابی میشوی
و تمام معنی زندگی در همان لحظه میچکد - غلیظِ غلیظ -
نام تو
مرگ را به تاخیر میاندازد.
"ساغر شفیعی"
ماه بالای سر تنهایی ست!
یك پنجره كه دستهای كوچك تنهایی را
از بخشش شبانه ی عطر ستارههای كریم
سرشار میكند
و میشود از آنجا
خورشید را به غربت گلهای شمعدانی مهمان كرد
یك پنجره برای من كافیست
"فـروغ فرخــزاد"
شانهات را دير آوردي سرم را باد برد
خشت خشت و آجر آجر پيکرم را باد برد
با همين نيمه ، همين معمولي ساده بساز
دير کردي نيمهي عاشقترم را باد برد
شادی به ظاهر ، منتهی از درد لبریزی
اردیبهشتی هم که باشی اهل ِ پاییزی
وقتی نگاهم می کنی از عمق ِ تنهایی
داری نمک بر زخم یک دیوانه می ریزی
درمانده ام درمان ِ دردت را نمی دانم
شرمنده ام قابل ندارم چیز ِ ناچیزی
ای کاش لختی چوب ِ رخت ِ خلوتت باشم
تنهایی ات را روی دوش من بیاویزی
"من" سیصد و سالی است در چشمان تو گم شد
شاید از این خواب هزاران ساله برخیزی
اما تو خوابت برده و حتی درون خواب
هر وقت می بینم تورا با غم گلاویزی
دنیا به کام هیچ کس شیرین نخواهد ماند
ای بیستون بی شک تو هم یک روز می ریزی
ناف تو را با درد از روز ازل بستند
اردیبهشتی هم که باشی اهل پاییزی
"سیدایمان سیدآقایی"
