روزنامهها هرگز نمیدانند
تمام اتفاقهای تلخ جهان
میتواند از فنجانی چای شروع شود
و گاهی دریا در سکوت رفتن کسی
غرق میشود
مریم ملکدار
از شعری بلندتر
چه چيز در اين جهان ،
غريبانه تر از زني است
كه خودش را
و تنهايي اش را بغل ميكند
و مي پوسد
اما حاضر نيست ديگر كسي را دوست بدارد؟
مريم ملك دار
دوستات دارم
و همین غمگینترم میکند...
وقتی که نمیتوانم چهارفصل جهان را
بر شانههای تو آواز بخوانم
وقتی که بادی
برگهایات را از من میگیرد...
درخت بالابلند من!
باور کن این همه خواستن غمگین است
برای پرندهای که از کوچی به کوچ دیگر پرواز میکند...
"مریم ملکدار"
