ز دستم بر نمی خیزد که یکدم بی تو بنشینم..

ای جهـانی محـو  ِ رویت، محـو  ِ سیمـای کـه ای؟
ای تماشـاگـاه ِ عالـم، در تمـاشـای کـه ای؟
عالمی را روی دل در قبلـه ی ابـروی توسـت
تـو چنین حیـران ِ ابـروی دلارای کـه ای؟
 

صائب تبریزی

*عنوان باز هم از "جناب سعدی" :
           ز دستم بر نمی خیزد که یکدم بی تو بنشینم / بجز رویت نمی خواهم که روی هیچکس بینم
*شعر کاملش را حتمن بخوانید!

* هرکسی از تصویر خوشش نیامد و تصویر ِ پیشنهادی داشت لینک بذاره میپذیرم! :)

ادامه نوشته

...

یک دل نشد گشاده ز گفت و شنید من
با هیچ قفل، راست نیامد کلید من

صائب

دامی نهاده ای و گرفتار میکنی*‏

در هر شكنِ زلفِ گره گیرِ تو، دامی‌ ست
این سلسله، یك حلقۀ بی‏ كار ندارد...

صائب تبريزی
*

نگاهم با نگاه ت کرد برخورد

اظهار عشق را به زبان احتیاج نیست
چندان که شد نگه به نگه آشنا، بس است

صائب تبریزی

* قول داده بودم با تصاویر متفاوت تر و شاید فانتزی هم شعرهایی رو همراه کنم :)
+ اینجا با این عکس اومده، خیلی هم خووبه. منتها من دیگه خواسته بودم فانتزی بذارم ش :)

ما نام خود ز صفحه دل‌ها سترده‌ايم

ما نام خود زصفحه دل‌ها سترده‌ايم
از دفتر جهان ورق باد برده‌ايم

چون سرو تازه روي در اين بوستان
در راه سرد و گرم جهان پا فشرده‌ايم

نزديك‌تر ز پرده چشم است از نگاه
راهي كه ما به كعبه مقصود برده‌ايم

از صبح پرده سوز خدايا نگاه دار
اين رازها كه ما به دل شب سپرده‌ايم

هر نقش نيك و بد كه در آئينه ديده‌ايم
صائب ز لوح خاطر روشن سترده‌ايم

مأخذ تصوير: سايت moghimnejad

هركجا وقت خوش افتاد

اين چه حرفي است كه در عالم بالاست بهشت
هركجا وقت خوش افتاد، همانجاست بهشت

از درون سيه توست جهان چون دوزخ
دل اگر تيره نباشد، همه دنياست بهشت

عمز زاهد همه طي شد به تمناي بهشت
او ندانست كه در ترك تمناست بهشت

ما خود مگر قرار اقامت نهاده ایم؟!

بر دوستانِ رفته
چه افسوس می خوریم
ما خود مگر قرار اقامت نهاده ایم؟!

صائب تبریزی

دام ِ چشمات....

هر چند صد بيابان، وحشی تر از غزاليم

ما را به گوشه ی چشم، تسخير می‌توان كرد...

_{صائب تبريزي} 

دل ما

از دل خونگرم ما پیکان کشیدن مشکل است

چون توان کردن دو یکدل را ز یکدیگر جدا؟

                                                                                                                            صائب تبریزی

چشم خوبان

کس زبان چشم خوبان را نمی‌داند چو ما

روزگاری این غزالان را شبانی کرده‌ایم

 

                                                                                                          صائب تبریزی

بگذر از ناز

دلربايانه دگر بر سر ناز آمده‌اي

از دل من چه به جا مانده كه باز آمده‌اي

در بغل شيشه و در دست قدح، در بر چنگ

چشم بد دور كه بسيار بساز آمده‌اي

بگذر از ناز و برون آي زپيراهن شرم

كه عجب تنگ در آغوش نياز آمده‌اي

مي بده مي بستان دست بزن پاي بكوب

به خرابات نه از بهر نماز آمده‌اي

آن‌قدر باش كه من از سر جان برخيزم

چون به غمخانه‌ام اي بنده نواز آمده‌اي

چون نفس سوختگان مي‌رسي اي باد صبا

مي‌توان يافت كزان زلف دراز آمده‌اي

چون نگردد دل "صائب" ز تماشاي تو آب؟

كه به رخساره‌ي آيينه گداز آمده‌اي

                                                                                                         صائب تبریزی