تو را می خواهم و دانم که هرگز
به کام دل در آغوشت نگیرم
تویی آن آسمان صاف و روشن
من این کنج قفس مرغی اسیرم
* شعر عنوان هم از فروغ فرخزاد است به نام حسرت کاملش را بخوانید
*24 بهمن سالمرگ فروغ فرخزاد گرامی باد
*جای نجوا خالیه که مناسبتارو یادآوری کنه برامون :) :(
آرزوها
خود را می بازند
در هماهنگی بیرحم هزاران در ِ بسته
آری پیوسته بسته
خسته خواهی شد
من به یک خانه می اندیشم
در شب کوچک من؛ دلهره ویرانیست
گوش کن
وزشِ ظلمت را میشنوی؟
من غریبانه به این خوشبختی می نگرم...
رفته است و مهرش از دلم نمي رود
اي ستاره ها، چه شد كه او مرا نخواست؟
اي ستاره ها، ستاره ها، ستاره ها
پس ديار عاشقان جاودان كجاست؟
شاعر :فروغ فرخزاد
+ عنوان قسمتی از شعر زیبای فریدون مشیری
گوشواری به دو گوشم می آویزم
از دو گیلاس سرخ همزاد
و به ناخن هایم برگ گل كوكب می چسبانم
كوچه ای هست كه در آنجا
پسرانی كه به من عاشق بودند هنوز
با همان موهای درهم و گردن های باریك و پاهای
لاغر
به تبسم معصوم دختركی می اندیشند كه یك شب او
را باد با خود برد
كوچه ای هست كه قلب من آن را
از محله های كودكیم دزدیده ست...
در كوچه باد مي وزد
.
.
اين،
ابتدايِ ويراني است...
فروغ
اي ستاره ها چه شد كه در نگاه من
ديگر آن نشاط و نغمه و ترانه مرد؟
اي ستاره ها چه شد كه بر لبان او
آخر آن نواي گرم عاشقانه مرد؟
مردم ،
گروهِ ساقطِ مردم
دلمرده و تکیده و مبهوت
در زیر بارِ شومِ جسدهاشان
از غربتی به غربت دیگر میرفتند
و میل دردناک جنایت
در دستهایشان متورم میشد
یك پنجره كه دستهای كوچك تنهایی را
از بخشش شبانه ی عطر ستارههای كریم
سرشار میكند
و میشود از آنجا
خورشید را به غربت گلهای شمعدانی مهمان كرد
یك پنجره برای من كافیست
"فـروغ فرخــزاد"
کسی از باران از صدای شر شر باران
از میان پچ و پچ گلهای اطلسی
کسی از آسمان توپخانه در شب آتش بازی می آید
و سفره را می اندازد
و نان را قسمت میکند
و پپسی را قسمت میکند
و باغ ملی را قسمت میکند
و شربت سیاه سرفه را قسمت میکند
و روز اسم نویسی را قسمت میکند
و نمره مریضخانه را قسمت میکند
و چکمه های لاستیکی را قسمت میکند
فروغ
به آفتاب
سلامی دوباره
خواهم داد...
* خواستم برای 777مین پست وبلاگ، یک پست امیددار بیارم، این شد که قرعه به نام این عکس و شعر خورد، وگرنه حس خودم با این حال، همراه نیست!
دست هایم را
در باغچه میكارم
سبز خواهم شد،
میدانم، میدانم، میدانم....
* برای سالمرگ فروغ، دلم خواست اين تيكه از شعر "تولد ديگر"ش رو كه دوست دارم، بيارم.
يادمه استادم ميگفت؛ از نشانه های مطالعه فروغ تو ادبيات عرب همین شعره که برگرفته از شعر امام علی عليه السلام ئه.
اي هفت سالگي
اي لحظه هاي شگفت عزيمت
بعد از تو هرچه رفت ، در انبوهي از جنون و جهالت رفت
بعد از تو پنجره که رابطه اي بود سخت زنده و روشن
ميان ما و پرنده
ميان ما و نسيم
شکست
شکست
شکست
بعد از تو آن عروسک خاکي
که هيچ چيز نمي گفت ، هيچ چيز بجز آب ، آب ، آب
در آب غرق شد.
بعد از تو ما صداي زنجره ها را کشتيم
و بصداي زنگ ، که از روي حرف هاي الفبا بر مي خاست
و به صداي سوت کارخانه هاي اسلحه سازي ، دل بستيم .
بعد از تو که جاي بازيمان زير ميز بود
از زير ميزها
به پشت ها ميزها
و از پشت ميزها
به روي ميزها رسيديم
و روي ميزها بازي کرديم
و باختيم، رنگ ترا باختيم ، اي هفت سالگي .
چه می شد خدایا ...
چه میشد اگر ساحلی دور بودم ؟
شبی با دو
بازوی بگشوده خود
ترا می ربودم ... ترا می ربودم
ترا می ربودم ... ترا می ربودم
ترا می ربودم ... ترا می ربودم
ترا می ربودم ... ترا می ربودم
بصورت کامل در ادامه مطلب
من از ستاره سوختم
لبالب از ستارگانِ تب شدم
چو ماهيان ِ سرخرنگ ِساده دل
ستاره چين ِ بركه هاي شب شدم...
نگاه كن....
آن کلاغی که پرید از فراز سر ِ ما،
و فرو رفت در اندیشه ی آشفته ی ابری ولگرد
و صدایش همچون نیزه ی کوتاهی؛ پهنای افق را پیمود،
خبر مارا با خود خواهد برد به شهر...
همه می دانند
همه می دانند
که من وتو از آن روزنه ی سرد عبوس ،باغ را دیدیم
و از آن شاخه ی بازیگر دور از دست ،سیب را چیدیم
همه می ترسند
همه می ترسند،
اما من وتو ، به چراغ و آب و آیینه پیوستیم
نگاه کن
تمام آسمان من
پر از شهاب می شود
تو آمدی ز دورها و دورها
ز سرزمین عطر ها و نورها
نشانده ای مرا کنون به زورقی
ز عاجها ز ابرها، بلورها
مرا ببر امید دلنواز من
ببر به شهر شعر ها و شورها
به راه پر ستاره می کشانی ام
فراتر از ستاره می نشانی ام
نگاه کن
من از ستاره سوختم
لبالب از ستارگان تب شدم
چو ماهیان سرخ رنگ ساده دل
ستاره چین برکه های شب شدم
چه دور بود پیش از این زمین ما
به این کبود غرفه های آسمان
کنون به گوش من دوباره می رسد
صدای تو
صدای بال برفی فرشتگان
نگاه کن که من کجا رسیده ام
به کهکشان به بیکران به جاودان
فروغ فرخزاد
