بــده آن قــوطــی ســرخــاب مــرا            تـا زنـم رنـگ به بی رنگی ِ خویش
بـــده آن روغــن ، تــا تــازه کــنــم           چـهـره پـژمـرده ز دلـتـنـگی خویش
بـده آن عـطـر کـه مـشـکین سازم           گــیــســوان را و بــریــزم بــر دوش
بـده آن جـامـهٔ تـنـگـم کـه کـسـان           تـــنـــگ گـــیــرنــد مــرا در آغــوش
بـــده آن تـــور کـــه عـــریــانــی را           در خَمَش جـلـوه دو چندان بخشم
هــوس انــگــیــزی و آشــوبـگـری           بـه سـر و سـیـنه و پستان بخشم
بـده آن جـام کـه سـرمست شوم           بـه سـیـه بـخـتـی خود خنده زنم :
 روی ایــن چـهـرهٔ نـاشـاد غـمـیـن           چـهـره یـی شـاد و فـریـبـنـده زنـم
وای از آن هـمـنـفـس دیشب من-           چــه روانــکــاه و تــوانـفـرسـا بـود
لـیـک پـرسـیـد چـو از مـن ،‌ گفتم :          کـس نـدیـدم کـه چـنـیـن زیبا بود !
وان دگر همسر چندین شب پیش          او هــمــان بـود کـه بـیـمـارم کـرد :
آنـچـه پـرداخـت ، اگر صد می شد           درد ، زان بـــیـــشــتــر آزارم کــرد .
پُر کــس بـی کـسـم و زیـن یـاران           غـمـگساری و هواخواهی نیست
لــاف دلــجــویــی بــســیـار زنـنـد           لـیـک جـز لـحـظهٔ کوتاهی نیست
نــه مـرا هـمـسـر و هـم بـالـیـنـی           کـه کـشـد دسـت وفـا بـر سر من
نـــه مـــرا کــودکــی و دلــبــنــدی          کــه بــرد زنــگ غـم از خـاطـر مـن
آه ، ایـن کـیست که در می کوبد ؟          هــمــسـر امـشـب مـن مـی آیـد !
وای، ای غـم، ز دلـم دسـت بکش          کـایـن زمـان شـادی او مـی بـاید !
لـب مـن -  ای لـب نـیرنگ فروش -           بــر غـمـم پـرده یـی از راز بـکـش !
تــا مــرا چــنــد درم بــیـش دهـنـد           خنده کن ، بوسه بزن ، ناز بکش !

سیمین بهبهانی