با صدای رضا یزدانی (مترو)
اتوبوسی
آمده از تهران
یکی
از صندلی هایش خالی ست
قطاری
می رود از تبریز
یکی
از کوپه هایش خالی ست
سینماهای
شیراز پر از تماشاچی ست
که
حتما ردیفی از آن خالی ست
انگار
یک نفر هست که اصلا نیست
انگار
عده ای هستند که نمی آیند
شاید
کسی در چشم من است،
که
رفته از چشمم
نمی
دانم...
باز دیروز
شهرِ
دوازده میلیون و هفتصد و نود و شش هزار و پانصد و چهل و سه
نفری تهران
خالی بود
بس که در سفری…
تهران را دوست دارم
بس که شبیه من است
پرهیاهو، آلوده، دوست نداشتنی!
پر رفت و آمد و سرآخر؛ تنها!
تهران را دوست دارم
بس که شبیه من است
تهران، شهر من است!
