آموزگار نیستم
تا عشق را به تو بیاموزم
ماهیان نیازی به آموزگار ندارند
تا شنا کنند
پرندگان نیز آموزگاری نمی خواهند
تا به پرواز در آیند
شنا کن به تنهایی
پرواز کن به تنهایی
.
عشق را دفتری نیست
بزرگترین عاشقان دنیا
خواندن نمی دانستند.
* تصویر را اینجا دیدم، روی این مطلب:
ليس العلم ما خزنته الدفاتر وإنما العلم ما خزنته الصدور
که: علم آنچه در دفتر است نیست، بلکه آنست که در دلهاست.
بعد سریع مصرع عنوان، از حافظ یادم آمد:
بشوی اوراق اگر هم درسِ مایی .... که علم عشق در دفتر نگنجد...
بعد فکر کرده بودم به کلماتی که از دفتر و کتاب جدا میشوند و به پرواز در میآیند و میآیند در بطن زندگی مان...
کمی قبل از آوردنِ پست اما، به تکه آخر شعر نزار قبانی برخورد کردم و بدم نیامد، بیاورمش کنار اینها و اینجا.
* این اشاره نادر ابراهیمی هم در راستای زندگی و کتاب ها، خواندنی ست.
قرار
بود برفى بيايد و مرا با خود ببرد...
قرار بود برفى بيايد و من
چترم را بردارم
بزنم به برف
تکه های روحم را
با آن ببارم
و
گم شوم...
.
زمستان
از نیمه گذشته وُ
خبری
از آن برف نیست...
پس
من کجا گم شوم؟ چگونه؟
من دلم میخواهد،
خانه ای داشته باشم پر دوست...
دوستانی بهتر از برگ درخت...
کنج هر دیوارش،
دوست هایم بنِشینند آرام،
گل بگو، گل بشنو...
نازی : اون کسی که چتر رو ساخت عاشق بود؟
من : نه عزیز دل من ‚ آدم بود
گفتگوی من ونازی زیر چتر
- حسین پناهی -
کامل اشعار در ادامه مطلب
اگر رد پای نگاه تو را
باد و باران
از این کوچه‌ها آب و جارو نمی‌کرد
اگر قلک کودکی لحظه‌ها را پس انداز می‌کرد
اگر آسمان سفره‌ی هفت رنگ دلش را
برای کسی باز می‌کرد
و می‌شد به رسم امانت
گلی را به دست زمین بسپریم
و از آسمان پس بگیریم
.
.
اگر حرف‌های دلم بی اگر بود
اگر فرصت چشم من بیشتر بود
اگر می‌توانستم از خاک
یک دسته لبخند پرپر بچینم
تو را می‌توانستم ای دور
از دور
یک‌بار دیگر ببینم
کامل اشعار در ادامه مطلب
گاهی
بايد چتر گشود
تا
از هجوم كلمات وحشی و بيگانه
از
قضاوت ها، تهمت ها، كنايه ها و ...
در
امان ماند.
بگذار
بگويند
محافظه
كار... اهل مراعات... يا چه و چه
از
بارش بی امان و تندِ باران های اسيدی كه بهتر است...
صدايم را براي باد مي گذارم
و غبارم را براي هوا
اما دردم را
درد زميني ام را
براي كه بگذارم؟
اشكم را براي شبنم مي گذارم
و لبخندم را شايد
براي رنگين كمان
عشقم را اما
عشق زميني ام را
براي كه بگذارم؟
نينو موچيولي
اردی بهشت نوشت! : خیالم را...برای که بگذارم؟!
دیروقتی ست
رنگین
کمانم را
گم
کرده ام
این
هم تصویرش
کسی
آن را ندیده؟
کسی
نشانی از رنگین کمانم ندارد؟
من
دلم هفت رنگ رنگین کمانم را میخواهد....
دنیا و آدمهایش سیاه سیاه نیستند؛
حتی سفید سفید هم!
مضایقه نکن،
مدادرنگیهایت را بگذار وسط؛
بی سیاه و سفید...
متن شعر و تصویر از بلاگ آخرین برگ
کلاف های زندگی
هر یک به رنگی
رنگ به رنگ
و همه را بایست بافت
در این جریانِ زندگی
و حتی گاه مجبور به شکافتن و از نو بافتن
فقط باید حواسمان به ترکیب رنگ ها باشد
باید که خوب بنشانیم رنگ های زندگی مان را کنار هم... باشد که خوب بنشانیم...
* عکس از "مجتبی تقوی زاد" ست که رویش هم نوشته اما نشد لینک بدهم.
* اینجا را هم ببیند.
از هر دیار
از هر نژاد
رنگی می گیرم
زرد
سفید
سرخ
سیاه
آنگاه رنگین کمان خواهم شد!
یه جعبه مداد رنـگــــی
پ.ن 1: وقتی دنیامون و فضاهامون رنگ خاکستری میگیره، لازمه دست ببریم و جعبه مدادرنگی مون رو دربیاریم و از تک تک رنگ هاش مدد بگیریم و کمی حال و هوای زندگی مون رو رنگ بزنیم...
پ.ن 2: یادداشت اینجا، شاید کمی به این حال و هوا بخورد... خصوص از حوالی سطر 23 که گفته ام:
چه شده است که شهرم بدین سان خاکستری شده؟...
رنگین کمان متولد نمیشد،
اگر
باران و آفتاب
متحد نمیشدند
.
.
من و تو
پر تضادتر از آن دو نیستیم!
رنگین کمان متولد شد
باران و آفتاب
رسوا شدند!
قدسی قاضی نور
از کتاب "مثل یک حباب آبی"
