راست میگفت...
"شاید این پاییز آخرباشد..."
در قصه بعدی رویشم هیچگاه دیگر برگ نخواهم بود!
که سراب وصل ش ،
نای رفتن وماندن را دگربار از من برباید..
که حاصل عمر پرفرجام درختی مغرور شوم..
یا که سایه تقدیرم به هر کجاکه بخواهدبکشاندم.
این آخرین پاییز بود که برگ بوده ام!
دلنوشته ها...
(م.ب زمستان 90)
من و همه ی
عاشقان فرو ریخته در خود
چه قدر دیر فهمیدیم
از فردا
معشوقه ی زمین
جلوه
گری برای فریب آسمان را در پیش می گیرد...
امضا اخربن برگ پاییزی!
دلنوشته ها...(م.ب پاییز ۹۰)
برگ ریزان که راه انداختی
واژه هایمان جان گرفت
ما از تو شعر گفتیم
دل انارها خون شد
حالا
رگبارهایت را تند تر کرده ای
می خواهی به زمستان برسی
لطفا
تا شعرهایمان دم بکشد
کمی دیگر پاییز باش
تو هم همرنگ و همدرد منی، ای باغ پاییزی
تو هم بی برگ و من هم چون تو، بی برگم
چو می پیچد میان شاخ هایت هوی هوی باد
بگوشم از درختان های های گریه می آید
مرا هم گریه می باید
مرا هم گریه می شاید
کلاغی چون میان شاخه های خشک تو فریاد بردارد
به خود گویم کلاغک در عزای باغ، عریان تعزیت خوان است
و در سوگِ بزرگِ باغ، گریان است...
پاییز را ساده منگر
پاییز؛
اتحاد ِ جنون آمیزِ برگ است با نور...
عاشقانه ی برگی ست که
همرنگ ِ خورشید شده ست.
مرا
باد
با برگهايم می چرخانَد
كولی وار
دور زمين می گردانَد و می گردانَد...
حیران و رها؛
سرگردان و آواره؛
من!
نه دلبر در بر است اينجا،
نه شوري در سر است اينجا
نه شوقي تا ز جا خيزي،
امان از باد پاييزي! ...
محمد قديمي
میپرسم از پاییز؛
اندوه، یعنی چه؟
در زیرِ پاهایم،
برگهای
خشک،
بسیارند...
ایستادم لب آب
که دلم تازه شود
و شنیدم از باد
عشق
باید که پر آوازه شود
*
من نمی دانم
که سرانجام چه اید به سرم؟
نیا
آن قدر نیا
که دلم هر روز
برای خودم تنگتر و تنگتر شود
نیا و بگذار
این پاییز هم بی تو به سر شود...
و
روزی
همۀ جهان و آدم هایش
از چشم ات میافتند
به یک باره
چونان برگ زردی پاییزی
که می افتد از شاخه!
بی ربط: از درخت افتاد؛ راست... در دستم...
یاد این میافتم که: از چشمم افتادی... راست... در دلم...
کاری به این وزش ام نیست
ولی زنگوله وار، صدا می کنم.
فصل های گرم را عاشق بوده ام
اما پائیز را گریسته ام و حالا
دهانم پنجره ای بسته به زمستان است
حالا، دلم برای کسی تنگ می شود
کسی شبیه من از باد
که هنوز در تمام وعده های سکوتم
نرم میوزد
آسمانش را گرفته تنگ در آغوش
ابر با آن پوستین سرد نمناكش
باغ بی برگی، روز و شب تنهاست،
با سكوتِ پاكِ غمناكش.
ساز او باران، سرودش باد
جامهاش شولای عریانیست
ور جز اینش جامهای باید،
بافته بس شعلۀ زر تار پودش باد...
گر ز چشمش پرتوِ گرمی نمیتابد،
ور به رویش برگِ لبخندی نمیروید؛
باغ بیبرگی كه میگوید كه زیبا نیست؟
داستان از میوههای سر به گردونسایِ اینك خفته در تابوت پست خاك میگوید...
از سجده
و لذت عبادت گفتی؟
یا آیهای
از صبح قیامت گفتی؟
برگ از
پی برگ بر زمین ریخته است
ای باد چه
در گوش طبیعت گفتی؟
توی
پاييز مجاور
وسطای ماه آذر
شد قرارمون كه با هم
بزنيم به سيم آخر...
پ.ن: رونوشت به فاطيما و باقی دوستان آذری، برای آغاز آذر
:)
البته اين
عكس رو دوست تر داشتم كه روش نقش داشت و اونجوری دوست نداشتم بيارم. اينم خوبه و دوست دارم، اما رنگش يه جوری زيادی سرخ ئه. اينم هست كه با وجودی كه به شعر مياد به نظرم، اما چندان به دلم ننشست.
اپکاش هوای یادهای آمدنات
خالی از پیشبینی دیروقت رفتن بود
تا تمام تابستان را منتظر پاییز نمیماندیم
حالا نمیدانم دزدانه به کدام ستارهی دنباله دار وعده دادهای
اما از قرار من اگر میپرسی
با تمام احتمالات سرزدهی این روزها
آمدنات هم شعر است
نیامدنات هم!
دعایت میکنم علاقهی معصوم
..
موسیقی جدید بلاگ (+) پاییز، اثر انتونیو ویوالدی(از میان آلبوم بهار،تابستان، پاییزوزمستان) برای شنیدن
زرد و سرخ و ارغوانی
برگ درختان پاییز
می ریزند بر زمین
آرزوهای ما نیز…
پ.ن: این شعر امیرحسین سام، رو از اینجا دانلود کنید و بشنوید. انصافا شنیدنی ست. توصیه میکنم آهنگ های دیگه ی این آلبوم هم از اینجا بگیرید.
برگی را میمانمدر هجوم باد
وقتی که هبوط میکنم
میچرخم و میچرخم..
تا آرام دمی بیاسایم..
زیر درختی
روی چشمه ی روان آبی
بر بستر نرم خاکی
درون شعله ی گرما بخش پارکی
یا لهیده بر اسفالت سخت خیابانی…
به کجا می کشانیم!!
دلنوشته ها (م.ب - پاییز 89)
مجید محمدی
سبک و سوخته برگی شده ایم،
در کف باد هوا چرخنده...
انار نیستم که؛
برسم به دستهای تو...
برگم،
پُر از اضطرابِ افتادن!
پ.ن: البته تصویر من رو یاد یه کارتون قدیمی میندازه که توش، دخترکی بیمار و ناامید حضور داشت که نقاشی برای زنده کردن امید دخترک، جانش رو فدا میکنه...
نقاش تو یه شب طوفانی، روی دیواری که به پنجره اتاق دخترک باز میشد، برگی رو نقاشی میکنه که صبح فردا، دخترک از دیدنش و تصور اینکه اون برگ تو از اون طوفان وحشتناک در امان مونده و نیافتاده، امیدش رو باز می یابه، هرچند نقاش...
پــــــایــــیز
دیر میاید و زود میرود..
مثل خیالت نیست که؛
زود میاید و دیر میرود!
دلنوشته ها(م.ب -ابان 89) ...
عجب منبری دارد این پاییز...
همین که از منبر بالا میرود
رنگ از رخ
تمام درختان میپرد
.
"ب"ِ باد که روی لب هایش مینشیند؛
تمام درختان به گریه میافتند
.
و برگ ریزان
آغازیدن میگیرد
...
* یک تکه شبیه به این را قبلا، جایی خوانده ام که یادم نمیآید از که بود. به هرحال، خواستم بگویم، ایده اش از خودم نبوده!
** عنوان هم برگرفته از شعری ست از سیاوش کسرایی.
