افتاده آن گوشه
گوشی همراهی که میتوانست
دل آویزترین شعر جهان را
"دوستت دارم" را
به گوش و چشم محبوب برساند
.
قصه دو سو دارد:
یک انتهای تلخ
یک انتهای شیرین
یکی آنکه دیگر نیست یا نبوده از ابتدا
یکی آنکه دیگر به گوشی تلفن احتیاج نیست... در گوش هم میخوانند...
چه چيز در اين جهان ،
غريبانه تر از زني است
كه خودش را
و تنهايي اش را بغل ميكند
و مي پوسد
اما حاضر نيست ديگر كسي را دوست بدارد؟
مريم ملك دار
چشم می بندی
و بغضِ کهنه ات وا می شود
تازه پیدا می شود آدم که تنها می شود!
دفترِ نقاشی آن روزها یادش بخیر
راستی!
خورشید با آبی چه زیبا می شود.
کسی که نشسته است همیشه خسته نیست
شاید جایی برای رفتن نداشته باشد
کسی که نشسته است
شاید خسته باشد
شاید همه جا را گشته باشد و خسته باشد
علیرضا روشن
به شانه ام زدی
که تنهایی ام را تکانده باشی...
به چه دل خوش کرده ای؟!
تکاندن برف
از شانه های آدم برفی؟
آرزوهای کوچکی دارند
شبیه اینکه مَردی نگران
جایی منتظرشان باشد...
* دلنوشته؛ برگرفته از این قطعه
نه!
نه!
این باران ها از آن ما نیست
وقتی
هیچ راهی
رو به کناری نیست...
دلنوشته ها
(نجوا رستگار)
* این هم شاید بی ربط نباشه، نمیدونم کجا خوندم ش: "نیا باران!
عاشقانه اش نکن
من و او، ما نشدیم!"
من
انبوهي از اين بعدازظهرهاي جمعه را
آن که مست آمد و دستی به دل ما زد و رفت
در این خانه ندانم به چه سودا زد و رفت
خواست تنهایی ما را به رخ ما بکشد
تنه ای بر در این خانه ی تنها زد و رفت
تا ماه شب افروزم پشت این پرده ها نهان است
باران دیده ام، همدم شبم یارِ آنچنان است
جان می لرزد که ای وای اگر دلم دیگر برنگردد
ماهم به زیر خاک و دلم در این ظلمت زمان است
ای باران ای باران از غصه ام آگاهی
بزن نم به خاکش ز اشکم نپرسد چرا تنهایی
بگو به خاکم نشینه ماهی میباری بر مزارش خوش به حالت که بارانی
از قطره ات چون شکفد به خاکش سبزه همی
بوی ماهم کشان ابرِ خاکش، ابرِ باران
افشین یداللهی
پ ن: ترانه ای باران ترانه ای است که علیرضا قربانی در فیلم مدارصفردرجه خوانده.
تهران را دوست دارم
بس که شبیه من است
پرهیاهو، آلوده، دوست نداشتنی!
پر رفت و آمد و سرآخر؛ تنها!
تهران را دوست دارم
بس که شبیه من است
تهران، شهر من است!
شعر پشتِ
شعر
می
گیرانم به لب
شبیهِ
تنهاییِ مردانی شده ام
که
پیاده روها را
سیگار
پشتِ سیگار
گریه
نمی کنند..
* نوشتم: باز به اونی که شعر داره یا سیگار...
** این عکس و این و حتی این را ببینید، پیشنهاد دیگری هم بود، ممنون میشوم بگویید. دنبال عکس که میگشتم، بیشتر عکس زن های سیگاری بود تا مرد سیگاری. جالبه.
چه قدر چای
که ننوشیدم
در کافه هایی که
با تو نرفتم
و چه نیمکت‌ها
که مرا کنار تو
ندیده
فراموش کردند...
آرزوهای کوچکی دارند
شبیه اینکه کسی
در خانه را به رویشان باز کند
تو نیستی و خیابان بدون تو سرد است
و کافه ها که ندارند میز یک نفره...
تنهایی
ام
استکانِ
چایی به نیمه رسیده
نه میداند كه تمام میشود
نه میداند که نیمه رها میشود...
دلنوشته ها
(نجوا رستگار)
می روم بالا تا اوج ، من پر از بال و پرم.
راه می بینم در ظلمت ، من پر از فانوسم.
من پر از نورم و شن
و پر از دار و درخت.
پرم از راه ، از پل ، از رود ، از موج.
پرم از سایه ی برگی در آب:
چه درونم تنهاست.
سهراب
